Sevgilimi özlerim ama ben :(

Yolculuk vakti geldi çattı.İşler tam olarak planladığımız gibi olmadı ama...Yarın ben otobüsle gidicem daha sonrada sonra sevgilim gelicek.İçimde garip bi burukluk var...Evet aileme kavuşacağım için çok mutluyum,kaç aydır görmüyorum.Ama  sevgilimi arkamda bırakmak zor geliyor işte :/ Biz ailelerimizden uzakta yaşadığımız için birbirimize çok bağlandık,çok alıştık...Çünkü bu şehirde tanıdığımız herkes çok yeni...Bütün dünyam "AŞK" daha ayrılmadan onsuz nasıl uyurum ben diye düşünür oldum.ÇÜnkü geceleri pek uyuyamam ben mutlaka okunacak bi kitap,izlenicek bi film,yapılacak bi iş bulurum.Sanki kafam gece daha iyi çalışıyor benim.Her neyse ben uyuyamıyorum diye sevgilim sarıp sarmalar beni,saçımı okşar annemin şevkatiyle...Sonra bi bakarım sabah olmuş nasıl uykuya daldığımı anlamam.Peki ona bu kadar alışmışken nasıl dayanıcam...Amann abartmış diyenler olucak belki ama ben eve geldiği saatlerde görmezsem bile özlüyorum ki.Onun geleceği saatlerde kalbim kıpır kıpır oluyor,yüzümde aptal bir gülümseme :) Bak yine aynı aptal ifadeyle can'ımdan bahsediyorum...Ben bu adama sırıl sıklam aşık değilsem bende bişey bilmiyorum :) Her neyse çoğu insan bunu yeni evliliğimize bağlıyor ama ben kalbimin en derinine bağlıyorum bu konuyu....................Allah kimseyi sevdiğinden ayırmasın,kısacıkta olsa.AMİNNNN :)